در زندگی واقعی:

تصور کنید که یک چشم خود را بسته و در حال پیاده روی در داخل خانه و یا در اطراف خانه هستید، احساس خواهید کرد که عمق فضای اطراف کاهش پیدا کرده و صحنه مسطح شده است و بعد در هنگام باز کردن هر دو چشم شما محیط اطراف خود را با عمق بیشتر مشاهده خواهید کرد. هر چشم زاویه دید متفاوتری نسبت به هم دارند.( به شکل 1 نگاه کنید). تفاوت بزرگی در نمایش هر کدام از چشم ها برای اشیای نوک تیز و نزدیک تر برای کسانی که در فاصله دورتری قرار دارند وجود دارد. مغز شما با استفاده از این اطلاعات فاصله و عمق شی را درک و محاسبه می کند.

برای ایجاد حس روی عمق هر چشم، عکس های ویدیویی را از یک زاویه کمی متفاوت می بینید این مربوط به فاصله متوسط بین چشم ها در انسان است.

در فیلم ها:

در فیلم های سه بعدی قدیمی برای جدا کردن دو تصویر از رنگ استفاده می کردند. اما در حال حاضر  در سالن پخش فیلم های سه بعدی مشاهده اجسام از طریق اشعه های نور است هر چند که ما فکر می کنیم نور در یک خط راست حرکت می کند. در واقع نور می تواند به بالا، پایین یا چپ و راست و یا به صورت چرخشی حرکت کند. فیلتر های پلاریزان فقط اجازه عبور یک نوع نور را می دهد.

پروژکتور های سه بعدی با استفاده از این نوع فیلتر ها به صورت دو تصویر که یک تصویر برای چشم انداز چشم راست نمایش داده می شود که البته با نور پلاریزه جهت عقربه های ساعت و یک چشم انداز برای چشم چپ با نور بر عکس عقربه های ساعت حرکت می کند. عینک های پلاریزه اجازه می دهند که تنها قطب صحیح برای رسیدن تصویر به هر یک از چشم ها صورت گیرد(شکل 2). مغز دو تصویر جدا را با هم تطابق داده و مانند یک زندگی واقعی مشاهده می شود.

در اتاق نشیمن:

سه بعدی در خانه کمی متفاوت کار می کند. LCD های سه بعدی یا پلاسما به سرعت در حال زدن فلاش متناوب فریم سمت چپ چشم و سمت راست چشم است. اما به جای فیلتر های پلاریزه عینک ها خود را به لنز که در واقع پانل های LCD کوچک هستند مجهز کرده اند. این عینک ها به عنوان عینک دیافراگم فعال شناخته شده است. وقتی چشم راست یک چشمک می زند بر روی صفحه نمایش LCD از سوئیچ چشم راست، صفحه را از کدر به روشن تبدیل می کند و LCD راست چشم دوباره تیره می شود و LCD چشم چپ روشن می شود که چشم چپ قاب ویدیو را مقابل چشمانش می بیند(شکل 3). در هر لحظه تنها از طریق یک چشم تصاویر را مشاهده می کنید اما تصاویر ویدیویی در سمت چپ و راست به صورت متناوب با سرعت 120 بار در ثانیه در حال تغییر است که این باعث دیده شدن به صورت سه بعدی است.

چشم های خالی شما(بدون عینک):

عینک های سه بعدی می تواند در خلق تصاویر سه بعدی کمک کند اما می توان آن ها را بی دست و پا هم استفاده کرد. نسل بعدی تلویزیون های سه بعدی به این صورت است که یک لنز در صفحه نمایش تلویزیون قرار می دهند.

در این نوع تلویزیون ها تصاویر برای چشم چپ و راست به صورت عمودی تقسیم می شود که به شکل نواری باریک و متناوب می باشد. یکی از عکس ها سمت راست و یک سمت چپ قرار می گیرد. و لنز های میکروسکوپی بر روی صفحه نمایش باعث خم شدن نور می شود به طوری که برش های سمت راست برای چشم راست و برش های سمت چپ برای چشم چپ استفاده می شود( به شکل 4 نگاه کنید).

اما اگر شما به طور مستقیم روبروی تلویزیون ننشینید چه می شود؟

تلویزیون های جدید به مجموعه مختلفی از لنز ها برای ایجاد جفت های متعدد نمایش راست و چپ مجهز هستند که یک مجموعه برای افرادی که از روبرو تلویزیون را تماشا می کنند و یک مجموعه برای افرادی که از کناره ها تلویزیون را تماش می کنند. این نوع تلویزیون ها از تکنولوژی های چالش بر انگیز استفاده می کنند اما اگر این نوع تلویزیون ها آماده به کار شود می توان یک زندگی واقعی را مشاهده کرد.