خیلی اوقات آدرسی به صفحه ای می دهیم و می خواهیم پس از وارد کردن آن و یا کلیک کردن روی لینکش به آن صفحه مراجعه کنیم. اما گاهی اوقات بنا به دلایلی از جمله نقل مکان به آدرسی دیگر دوست داریم پس از اجرای آدرس مورد نظر صفحه ای با آدرسی متفاوت و یا همان صفحه با آدرسی جدید نمایش داده شود. برای این کار باید از ری دایرکت استفاده کرد. اما گاهی اوقات اینکار توسط وب مستر ها به درستی انجام نمیگیرد و یا از روش های غیر معمول و غلط استفاده می شود. یکی از این روش ها ، استفاده از رفرش بجای ری دایرکت است.

از “رفرش” برای ری دایرکت استفاده نکنید

از ری دایرکت استاندارد استفاده کنید

اگر می خواهید آدرس http://www.example.org/pics واقعا چیزی که در صفحه http://www.example.org/media وجود دارد را نشان دهد ، نباید از تکنیک رفرش مانند این استفاده کنید :

<META HTTP-EQUIV=REFRESH CONTENT=”1; URL=http://www.example.org/media”>

چرا؟ چون می تواند دکمه “بازگشت” را خراب کند. تصور کنید که کاربر می خواهد دکمه بازگشت را کلیک کند ، رفرش دوباره عمل خواهد کرد و کاربر در همان صفحه باقی خواهد ماند. اینکار بیشتر کاربر را “ناراحت” خواهد کرد  و کاربر ممکن است صفحه را ببندد و این چیزی نیست که شما به عنوان نویسنده آن صفحه می خواهید.

از ری دایرکت HTTP استفاده کنید

زمانی که از متا تگ رفرش برای ایجاد ری دایرکت استفاده می کنیم ، چیزی که بدست می آوریم یک دستورالعمل از داخل سند است. عامل کاربر (مرورگر و …) انتظار دارد که صفحه دانلود شود ، محتوای آن را ببیند ، دستور “رفرش” را پیدا کند ، مدت زمان مشخصی را منتظر بماند ( معمولا می تواند صفر ثانیه باشد ولی ممکن است بیشتر نیز باشد) و بعد آدرس جدید را اجرا کند.

اما یک “ری دایرکت HTTP” مستقیم تر عمل می کند. بخاطر اینکه در داخل لایه ای دیگر انجام می شود. زمانی که عامل کاربر برای اولین بار با سرور ارتباط برقرار می کند ، و سند را درخواست می کند ، سرور خودش برای ری دایرکت سند به آدرسی دیگر تنظیم می شود ، و به عامل کاربر اطلاع می دهد که باید به آدرس جدید مراجعه کند.

یک “ریدایرکت HTTP” روش غنی تری برای ری دایرکت است زیرا اطلاعات بیشتر به عامل کاربر در مورد آدرس جدید می دهد : همچنین سرور اطلاعاتی در مورد هدف و نوع ری دایرکت می دهد که به عامل کاربر اجازه می دهد تا با توجه به نوع ری دایرکت عمل کند. انواع مختلف ری دایرکت بر اساس اطلاعات کد HTTP عبارتند از : دائمی (HTTP 301) ، موقت (HTTP 307) و تعریف نشده (HTTP 302).